با زخم‌ها که به تن داریم؛ همگی دغدغه وطن داریم

در بیمارستان یک‌سو، معترضین زخمی با بدن‌هایی پر از ساچمه و در بخشی دیگر زخمی‌هایی از پلیس که اگر نیک بنگریم هر دو دغدغه وطن دارند. وطنی بهتر و آبادتر. ما هم درد وطن داریم و آرزویی ایرانی آبادتر و آزادتر. ایرانی پر از صلح و صفا و همدلی و محبت.چه می‌شد که کمی بیشتر با جوانان مدارا می‌کردیم. ما که نتوانستیم رفاه و آینده‌ای سرشار برای آنها به ارمغان بیاوریم، لااقل به آنها زخم و کبودی تن هدیه ندهیم. جوانی که می‌داند با این حال و روز اقتصاد و تورم هرگز نمی‌تواند به آرزوهای حداقلی برسد. جوانی که روزنه‌های امیدش را اختلاسگران و غارتگران بیت المال بستند و هیچ کورسوی امیدی نمی بیند.

چرا باید رنج روی درد خانواده‌اش بگذاریم. مگر این ۱۵ ساله های ناراضی در خیابان چه می‌خواهند؟ جز یک آینده حداقلی؟ جز یک شغل و سقف بالای سر؟
چون وانمی کنی گره‌ای خود گره مشو                                    ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست!
عملکرد مسئولین‌مان یک طرف و قول و وعده‌های پوشالی به جوانان یک طرف و حالا هم که ناراضی‌اند و اعتراض می‌کنند، جوانان دیگری را به مصافشان می‌فرستیم و دو خانواده را داغدار و مصیبت زده می‌کنیم. چه می‌شد اگر میدان اعتراض مسالمت آمیز باز بود تا جوانان حرفشان را می‌زدند و عده‌ای فرصت طلب و تندرو این اعتراضات را به صحنه جنگ مبدل نمی‌ساختند؟ شرم و افسوس که هیچ دستاورد و امیدی برای جوانان در چنته نداریم و پاسخ اعتراض و اعتمادشان را هم به سخت‌ترین شکل ممکن می‌دهیم. به یگانه کردگار عالم قسم، این راهش نیست. این‌ها فقط فرزندان نا امید خودمان هستند که مسبب این اعتراضشان عملکرد همین مسئولان است.